Απαραίτητη διευκρίνηση (Copyright).

Όλα τα κείμενα, τα σχέδια και η πλειονότητα των φωτογραφιών του παρόντος Λεξικού, αποτελούν ιδιοκτησία του διαχειριστή Νίκου Δ. - Θ. Νικολαΐδη και είναι αποτέλεσμα πολυετούς έρευνας. Η -με οποιονδήποτε τρόπο- αναπαραγωγή/χρήση των περιεχομένων του Λεξικού δεν επιτρέπεται δίχως προηγούμενη άδεια.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2025

Πυριτιδοποιείο (εγσ*: Μπαρουτάδικο)

Το Πυριτιδοποιείο (περ. 1920)
Π, όπως Πυριτιδοποιείο.

Ιστορία.

Το Ελληνικό Πυριτιδοποιείο και Καλυκοποιείο ήταν βιομηχανική μονάδα κατασκευής πυρομαχικών, στο χώρο που πλέον βρίσκεται το άλσος της πόλης του Αιγάλεω. Η συνολική του έκταση ήταν 167 στρέμματα και περιστοιχιζόταν από μάνδρα με συρματοπλέγματα και φυλάκια. Σήμερα, το περισσότερο από το εμβαδόν του (135 στρ.) έχει μετατραπεί σε άλσος, ενώ το υπόλοιπο σε χώρους άθλησης και εκπαίδευσης. Το γνωστό σε όλους ως «μπαρουτάδικο», ιδρύθηκε το 1874 και το 1882 δημιουργήθηκε η Ανώνυμος Εταιρεία Ελληνικόν Πυριτιδοποιείον. Το 1908 η εταιρία όπλων και φυσιγγίων των Αδελφών Μαλτσινιώτη συγχωνεύθηκε με το Ελληνικό Πυριτιδοποιείο Χημικών & Βιομηχανικών Προϊόντων, όπως ονομάζονταν πια. 

Η καμινάδα (Άλσος Αιγάλεω)

Το 1934 στην εταιρεία εισήλθε ο Πρόδρομος Μποδοσάκης, ο οποίος ξεκίνησε την αναβίωση της ως ΠΥΡ-ΚΑΛ. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-1944) το εργοστάσιο επιτάχθηκε και σταδιακά απογυμνώθηκε από τις υλικοτεχνικές του υποδομές. Η λειτουργία του επανήλθε το 1951 και έως το 1954 εκσυγχρονίστηκε πλήρως. Τελικά -μετά από μια δύσκολη μεταπολεμική πορεία- το 1970 το εργοστάσιο ανέστειλε οριστικά τη λειτουργία του, το 1974 ο χώρος περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο, ο εξοπλισμός δωρίστηκε στον ελληνικό στρατό, οι εγκαταστάσεις κατεδαφίστηκαν (πλην μίας καμινάδας και ενός υδροσυλλέκτη) και στη θέση τους φυτεύτηκαν συνολικά 40.000 δένδρα. Να σημειωθεί ότι η περιοχή του σημερινού Δήμου Αιγάλεω αποκαλούνταν ευρέως ως Πυριτιδοποιείο τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. 

(*)εγσ=επίσης γνωστό σαν

Σχετικά: Το Μπαρουτάδικο του Αιγάλεω στον χώρο & στον χρόνο (Ευαγγελία Β. Αγαπητού - Φωτεινή Κ. Καράμπελα, Γόρδιος, 2016).


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου