"Λαμαρίνες"

 

Οι Νίκος Τσιαμπουρής και Σταμάτης Βιλλιώτης
σε αγώνα Αιγάλεω - Ατρόμητου Αθηνών στις "λαμαρίνες"
(μέσα δεκαετίας '60)

Λ, όπως "Λαμαρίνες"

Αθλητισμός, Ιστορία

"Λαμαρίνες" είναι μία ευρέως διαδεδομένη λέξη στην τοπική αθλητική (και όχι μόνο) κοινωνία του Αιγάλεω. Με αυτήν, εννοείται ο πρώτος αγωνιστικός χώρος ποδοσφαίρου στην πόλη, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε σαν η (αρχική) έδρα του Αιγάλεω Α.Ο. (1946). Στην αρχή δίχως καν περίφραξη, σταδιακά απέκτησε κάποιες στοιχειώδεις δομές (μία μικρή ξύλινη κερκίδα, αποδυτήρια κλπ) ενώ η εξωτερική του περίμετρος καλύφθηκε με μεταλλικό σύμπλεγμα, όψη εκ της οποίας αποκτήθηκε η κατά κόσμον επωνυμία. 

Το Αιγάλεω, παρατεταγμένο στις ιστορικές  "λαμαρίνες"

Το γήπεδο (ως έκταση) χωροταξικά ορίζεται από την περιοχή όπου σήμερα βρίσκονται το Κολυμβητήριο Αιγάλεω και το κλειστό Γυμναστήριο, ενώ οι δύο εστίες ήταν επί του νοητού άξονα Βορρά - Νότου (προς Περιστέρι και Πειραιά, αντίστοιχα) Στην πρώτη περίοδο της δημαρχίας Σταύρου Μαυροθαλασσίτη (1954) που ο σύλλογος πέτυχε την άνοδό του στην Α' Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών, έγινε προσπάθεια ανακαίνισης του συγκροτήματος, ωστόσο στο γήπεδο βασικά φιλοξενούνταν όρθιοι θεατές. Το ρεκόρ προσέλευσης κόσμου ήταν 6.000 φίλαθλοι (1960) σε αναμέτρηση μεταξύ Αιγάλεω και Παναχαϊκής για το "τουρνουά πρωταθλητριών ομάδων Β' Εθνικής" (ειδικό πρωτάθλημα για την άνοδο στην Α' Εθνική). Το γήπεδο παρέμεινε για χρήση του Αιγάλεω Α.Ο. (και άλλων ερασιτεχνικών σωματείων της πόλης) έως και τον Ιούνιο του 1961, οπότε πέτυχε την πρόκρισή του στην Α' Εθνική Κατηγορία. 

Ο Τάκης Ντουντούμης σε αναμέτρηση του Αιγάλεω
με τον Πανελευσινιακό, στις "λαμαρίνες"

Έκτοτε εγκαταλείφθηκε και το Αιγάλεω έδινε εκεί μόνο τους προκριματικούς αγώνες για το θεσμό του Κυπέλλου Ελλάδας, ενώ στα εντός έδρας παιχνίδια πρωταθλήματος αγωνιζόταν σε ουδέτερα γήπεδα της Αθήνας. Όμως το 1964 το Αιγάλεω υποβιβάστηκε και οι "λαμαρίνες" αποτέλεσαν ξανά την έδρα του για την περίοδο 1964-65 στον 1ο Όμιλο της (νεοσύστατης) Β' Εθνικής, όπου μετείχε. Από τον Φεβρουάριο του 1968, όταν εγκαινιάστηκε το νέο Δημοτικό Γήπεδο Αιγάλεω (επί της Λεωφόρου Θηβών) η ομάδα δεν έπαιξε πια στις "λαμαρίνες", ενώ ο κύκλος του γηπέδου έκλεισε οριστικά στην αρχή της δεκαετίας του ΄70, με τη θεμελίωση και εν τέλει την κατασκευή του κλειστού Γυμναστηρίου (1973), που σήμερα φέρει την επωνυμία "Σταύρος Βενέτης".